మనసుంది కానీ...

చాలా మంచిపనులు చేయాలని ఉంది ఆయనకు. కాని టైం ఉండడం లేదు. ఉండడం లేదంటే సరిపోవడం లేదు. సరిపోవడం లేదని ఊరుకుంటే ఎలా? రోజూ పేపర్లలో మంచి పనులు చేస్తున్నవాళ్ల ఫోటోలు వేసి వాళ్ల గురించి ఏదో ఒకటి రాస్తూనే ఉన్నారు. అంతమందికి తీరగా లేనిది తనకొక్కడికే తీరడం లేదంటే ఎవరు నమ్ముతారు?

ఇకనుంచి ప్రతి ఆదివారం మంచిపనులకు కేటాయిద్దామనుకున్నాడు.

నిర్ణయమైతే తీసుకున్నాడు కాని పరిస్థితులు తనకు సహకరించడం లేదనిపించింది ఆయనకు. భార్యా పిల్లలు ఏదో ఒక పని చెప్పడం లేదా బంధువులొచ్చి రాత్రి దాకా ఉండిపోవడం, ఆఫీసువాళ్లు ఫోన్లు చేసి ఏదో ఒకటి అడగడం... మొత్తానికి మంచి పనులు చేయడం ఆ రోజు వీలు కావడం లేదు.

ఆదివారాలు వదిలేసి మిగతా రోజుల్లోనే పొద్దుటిపూట ఒక గంట మంచి పనులకు కేటాయిద్దాం, ఆరుగంటలూ కలిపి ఒక వర్కింగ్ డే అవుతుందనుకున్నాడు. అనుకున్న ప్రకారం ఆరింటికే నిద్రలేవసాగాడు కాని పేపర్‌లో ముఖ్యమైన వార్తల్ని చూసి వెళ్దామన్న బలహీనత ఆయనకు అవరోధంగా మారింది. పేపర్ నిండా చెడ్డ పనులు చేసిన వాళ్ల గురించి తాటికాయల్లాంటి అక్షరాలతో వార్తలు ఉండడంతో అవి చదివేసరికి ఆయనకు నిస్సత్తువ, నిరాశ, నిస్పృహ... ఆ క్రమంలో ఆవరించి గుమ్మం లోపలే కుర్చీకి మూడడుగుల దూరంలోనే చతికిల పడిపోసాగాడు.

ఇలా కొంతకాలం గడిచాక మంచి పనులకు పొద్దుటి ముహూర్తం బాగా లేదని సాయంత్రానికి మార్చుకున్నాడు. మార్చాడే గాని మూడు నాలుగు రోజులకే తెలిసిపోయింది ఆయనకు మంచి పనులు చేయడానికి సాయంత్రాలలో చోటు దొరకదని. ఆ టైంలో రోడ్లన్నీ వాహనాలతో నిండి ఉంటాయి. మనుషుల బుర్రలన్నీ ప్రపంచం మీద కోపంతో, కసితో నిండి ఉంటాయి. అప్పుడు మంచి పని చేయడం తనకెంత కష్టమో, తాను చేసే మంచి పనుల్ని జనం గుర్తించడం గాని గమనించడం గాని అంతకంటే కష్టం అని అర్థమైంది ఆయనకు.

ఆ రోజు రాత్రి తన డైరీలో ఇలా రాసుకున్నాడు. 'వేళాపాళా లేకుండా మంచి పనులు చేయడం ఈ లోకంలో సాధ్యం కాదు. అందుకే మంచి చేయాలన్న తలపు ఉండి కూడా ఈ లోకంలో ఎక్కువ మంది (నా లాగా) మంచివాళ్లు కాలేకపోతున్నారు.'